Төңкерiлген қос кеседей томпиып
тұр кеудесi. Қарамайды қатты қыз.

Баламын. Мен болыппын бiлiп кiмдi?
Шындықты қиялшылдық ұмыттырды.

Қиялымды пойыз ала жөнелдi,
қалды достар шырқай айтып өлеңдi.

Қабағың талай қызық сыр ұқтырды,
дүнияны сыңғыр күлкiң ұмыттырды.

Жаныма гүл егiлiп,
кей жанға ұнадым да.

Бұрын жолды көрмеп едiм, — ұғындым,
“Байқа, алдың ор”, — деп едiң, — бұрылдым.

Қолыңды ұстап тұрдым құр сүлдемен,
iшiмнен сездiрместен күрсiнген ем.

Жiгiттiң аса түспес көркi мұнан,
сабынды жаққаныңда, толқыды жан.

Көңiл тұрды алып-ұшып борандай,
ғажап сәттер өте бердi оралмай.

Мен мұнда, сен қиырда,
кездесу соқпақ қиынға.