Желөкпелене жүгiрiп‚
жүргенде бiлек түрiнiп‚

Кезiмдi көп көргендей күркiреген
шаңына кеттi аунатып, шiркiн, өлең!

Жалықпай даң дүнияның «урасынан»,
таусылып тарнауларда мүлде шыдам,

Бiле алмадым‚ бұл не өзi‚ — балалық па‚
шолалық па‚ ақылға шалалық па‚ —

Сын айтып ем, — үйiрiлiп
жүрер мiнiн таптырмай,

Тағатым әбдән таусылды,
төзбедiм жанды iреуге,

Жан сабырын жоғалтса,
жортып жүрiп сүрiнсем, —

Алжасып Арқа жақтан ауғаны ма,
түскейдiң тамылжыған бау-бағына

Ойнаған сынды баламен
қандай деп фәни адамы‚

Бiреулердi дос қылып‚
бiреулердi ұлықтап‚