Сауық пен сайран жерiттi,
отырмын кезбей көшенi.

Тарланды итке талатып,
талай пасық күн көрдi.

Сырдың жайлы жазында,
түндерде Айлы, жұлдызды,

Жел беретiн жаныңа,
құпиясы көп жасырған,

Қалпың-ай, құм iшiнде дызақтаған,
сапарға ертең алыс, қыз, аттанам.

Ақ сүйектi асығыс ала қашып,
жарысқанда көздi арбап жаға қашық,

Көрместен көп кiсiнi шыбын құрлы,
биледi ол, өз құдiретiн ұғындырды.

Бұ дүниядан өтсеңiз де тұқымсыз,
қызға қарап, ер демеген құтым — сiз.

Ескiнiң өнерiне жүгiнiсiп,
жұрт отыр сан заманның сырын iшiп.

“Көкпарлап” дүрiлiктiрiп қырат-қырды,
көрместен көк серкенi тымақ құрлы,