Жас та барады ұлғайып,
түсе қапты әжiм де.

Қайдасыңдар, жындарым,
қайдасыңдар бүгiнде?

Параны қаптап қылғытқан,
көрсек те көбiн жебiрдiң,

Дүрiн көрсем бiреудiң,
болсам дағы iзгi адам,

“Тесiк моншақ жерде қалмас”, — мақалың
қай аузынан шыққан екен атаның?

Көзiңдi қадамашы қарамықтай‚
кеулiмдi тұмшалама қара бұлттай.

Гитаршы жiгiт, кәнеки,
күңiрентшi “Керуендердi”!

Құрдас-ау, құйшы шарапты‚
қалайық тағы бiр iшiп.

Жасаңдау мынау жалғанда қызықтан бiлмей басқасын,
жабырқап тiпте көрмеген қағылез қанат жас лашын,

Есiңде ме, аға, далаға
кетушi ең түнде ертiп те.