Қалсыншы деп жiгерiңдi жер шұқып,
өркөкiрек көре көзге кемсiтiп,

Қалса дағы қабағы тас түнерiп,
жүрушi едiм мен оны жақсы көрiп.

Шынашақтай, көрдiң бе, бар ұсқынын,
болмаса егер бұрыннан таныстығың,

Тартқан едi оң көзiм‚ —
келiп шаттық туар күн‚

Әппақ ең‚ әдемi едiң аруанаша…
Не етем деп сұмырай соны саудаласа‚

Аспанның кетпей тұсауынан‚
қара бұлттардан қайбартып‚

Басына Алатаудың тұрмын шығып.
Тиыштық. Тына қалған бұлбұл сұлық.

Құбақай дала‚ сен не еткен
өлке едiң қатал тағдырлы?

Әссаламу әләйкүм‚ ардақтаған қарт бабам‚
қондырыпты төсiне менiң жуас ақ далам.

Көрсетiп iштiң тарлығын,
атақты болсын ол мейлi,