Бозторғайлар көдеге
тығыла қалды жапырлап.

Шулайды мазасыз Сыр түнгi алабы,
тым сұсты жарқабақтың тұлғалары.

Күндей-ақ жадыратып жанарыңды,
шырқашы, замандасым, тағы әнiңдi.

Қайран Сыр баяғыша жатыр ағып,
тұр төнiп төбесiнен шатыр алып.

Бұлттан бейне сынғандай,
ақ ұлпа жерге түстi де,

Кiлемдей қызғылт сары ала,
арайлы көрдiм таңды мен.

Күн-түнi ұлып ақ боран,
айналып үйдi зыр қақты.

Тиыштық басты түнгi айналаны,
жайсаң жел дала баурын аймалады.

Қияға күндi қондырып,
Ұйқысы келдi даланың.

Ауылды оятты атып таң,
қою түн түнегiн сыпырып.